Uw werkwoorden willen werken. Logisch, toch?
Niet zo in heel wat juridische en overheidsteksten. Daar wordt van een werkwoord nog te vaak een substantief gemaakt.
Deze zin telt er twee:
Het niet tijdig inleveren van de documenten heeft een weigering van uw vergunning door de administratie tot gevolg.
‘Het inleveren’ en ‘een weigering’ zijn afgeleid van de werkwoorden inleveren en weigeren.
Een opeenvolging van dit soort afgeleide naamwoorden heet naamwoordstijl.
Het nadeel van naamwoordstijl is dat u alle actie uit uw tekst haalt waardoor deze saai, log en moeilijk leesbaar wordt. U krijgt een abstracte, onpersoonlijke tekst die nauwelijks boeit.
Uitzonderlijk kan naamwoordstijl functioneel zijn. Bijvoorbeeld in een krantenkop ‘Staking bij Lunch Garden’ of in een wettekst waarin algemeen geldende regels abstract worden weergegeven.
In een brief of e-mail naar de burger, in een advies naar uw cliënt of in een conclusie, vermijdt u best naamwoordstijl en laat u uw werkwoorden werken.
Niet: Het niet tijdig inleveren van de documenten heeft een weigering van uw vergunning door de administratie tot gevolg.
Wel: Als u uw documenten niet op tijd inlevert dan zal de administratie uw vergunning weigeren.
Niet: De indiening van het beroep gebeurt binnen de dertig dagen.
Wel: U kunt beroep indienen binnen de dertig dagen.
Uw voordeel:
een tekst met actieve werkwoorden:
- is korter
- leest vlotter
- is doelgerichter
- zet uw lezer sneller aan tot actie